Compleet nutteloos?
Het is vandaag zondag en ik had zin om naar het strand gegaan. Aangezien er niets was dat me tegenhield, ook ikzelf niet, ben ik gegaan. Ik had eerst zin in koffie en ben in een restaurant gaan zitten. Ik heb mezelf vrij letterlijk in een hoek gezet. Er kietelt af en toe een plant mijn wang en continu mijn schouder. Mijn koffie is aan het dampen voor mijn neus en ik heb met mezelf afgesproken niet op mijn telefoon te kijken.
Er gebeurt werkelijk niks en er gebeurt echt heel erg veel! Eén van de medewerkers wordt ingewerkt door een jongen met één arm in een mitella. Hij leert deze jongen hoe je de gasten zelf leert hun tafel af te ruimen, het is namelijk een zelfbedieningsrestaurant. Deze jongen legt ook uit hoe vaak je de vloer moet vegen. Eén van de gasten die naar buiten loopt, herkent duidelijk niet dat er regelmatig geveegd zou worden. Ze maakt een opmerking naar de jongens en deze reageren allervriendelijkst. Op het moment dat deze gast weer buiten is hoor ik hen zeggen: ‘zeikerd’. Ik grinnik.
Er komt een vrouw binnenlopen met een lege kinderwagen en een grote lach op haar gezicht. Ik denk dat haar kind misschien niet zo leuk is. Of dus was, ze is het kind in ieder geval ergens verloren. Bij het kampvuur in het midden zit een groep sporters. Ze hebben in ieder geval sportkleding aan. Eén van de mannen heeft op zijn shirt ‘triathletes never quit’ staan. Hij ziet er toch eningszins uit alsof hij wel degelijk is gestopt. Er is ook een jonge hond bij dit gezelschap, deze hond heeft blijkbaar de taak om ieders gezicht af te likken.
In het restaurant zijn er verder heel wat kinderen. Ze worden van moeder, naar vader, naar kinderwagen, naar kinderstoel, terug naar moeder, toch nog even bij oma proberen, zelfstandig op de grond en toch weer naar de kinderwagen gesleept. Er komt nog een man in sportkleding binnen. Op zijn shirt staat ‘lopen is altijd leuk, ook op zondag’. Hij heeft jeuk aan zijn billen, hij krabt er in ieder geval ongegeneerd aan terwijl hij naar een plekje zoekt in het restaurant.
De complete nutteloosheid van al deze zaken die gebeuren vermaken mij enorm. Mijn zus zei pas toen zij een slok van haar wijn nam: ‘Ach meid, ik trek helemaal recht.’ Ik denk dat ze dit gevoel bedoeld. Zonder dat ik het doorhad is een uur verstreken. Heerlijk. Ik voel letterlijk mijn gezicht ontspannen, mijn handen die vaak koud zijn, hebben een prettige temperatuur en mijn schouders zijn helemaal ontspannen.
Om je te ontwikkelen en om te kunnen veranderen, moet je soms wat tijd nemen. Tijd voor jezelf helpt namelijk bij inzien of er iets te ontwikkelen valt en wat dit dan zou kunnen zijn. Af en toe iets doen wat nutteloos lijkt, maar jou volledig laat ontspannen. kan zomaar zorgen voor inzicht, een leermoment, inspiratie en creativiteit.
Ik ben betrapt. De jongen die tegenover mij zit, kijkt me recht aan met een halve pannenkoek van een doorsnede van 30 cm in zijn mond. Al kauwend blijft hij naar me kijken, zijn moeder vindt dit ongemakkelijk, hij niet. Dit moet dan maar het moment zijn dat ik dat strand op ga.
Wat deze nutteloosheid mij heeft opgeleverd? Dat ik dankbaar ben voor de mogelijkheid die ik heb om nutteloosheid te ervaren en wat een vrijheid dit eigenlijk is…