Ze lacht me uit.
Keihard en midden in mijn gezicht. Met grote ogen staar ik haar aan, want ik weet niet zo goed wat er zo grappig is. Eerst leunde ze voorover en keek ze me recht aan, nu evolueert het gelach zich tot geschater en leunt ze achterover waarbij ze haar blik meer naar boven richt. Op het moment dat ze ook met haar hand op de tafel slaat en mij weer aan gaat kijken, begint het voor mij toch redelijk ongemakkelijk te worden. Ik weet niet meer goed waar ik kijken moet. Moet ik meelachen? Is een vriendelijk knikje gepast? Moet ik boos worden? Ik ben compleet de draad kwijt. Gelukkig vliegt er een vlieg door de ruimte en ik besluit dat het beste is me daar op te concentreren.
Voorafgaand aan dit tafereel heb ik deze dame gevraagd van wie het allemaal moet. Ze heeft namelijk een enorme lijst met dingen die ze moet doen. Projecten die afgerond moeten worden, presentaties die gegeven moeten worden, cijfers die opgeleverd moeten worden. Deze vrouw is calculator van beroep, maar de berekening van het aantal werkuren in haar week minus het aantal uren werk dat zij daadwerkelijk had, had ze niet gemaakt. Laten we het zo zeggen: daar kwam een min getal uit.
Overzicht creëren
Ik heb deze mevrouw gevraagd een overzicht te maken van haar taken en te beschrijven hoe belangrijk en urgent deze zijn. Werkelijk alles is belangrijk én urgent. Kijk, ik ben trainer en coach, ik weet niet of haar taken belangrijk en/of urgent zijn. Natuurlijk heb ik daar een mening over, maar mijn persoonlijke mening doet er weinig toe in een coachtraject. Feit blijft dat deze mevrouw taken aan het einde van haar tijd overhoudt én dat ze daar last van heeft. Collega’s kan ze niet vragen, die zijn ook druk, ze heeft het al meerdere keren met haar leidinggevende besproken zonder resultaat. Ook minder perfectionistisch werken is geen optie, wat ze doet moet goed!
Van wie moet dat?
Inmiddels was ik dus wel nieuwsgierig van wie dit allemaal moet. En nu is ze dus enorm aan het lachen en probeer ik een vlieg te volgen die zich door de ruimte beweegt. De vlieg lijkt nu ook zenuwachtig te worden en het lukt me niet hem bij te houden. Ik kijk de vrouw weer aan en ze weet tussen haar ademteugen door uit te roepen: ‘VAN MIJ, IK MOET DAT ALLEMAAL VAN MEZELF!’ Mijn ogen worden groot, ze lacht mij niet uit…, ze lacht om het inzicht dat zij…, dat ze controle heeft! Nu leun ik dus achterover en begin opgelucht met haar mee te lachen.
Onmogelijke eisen
Wel ontstaat er nu dus een volgend punt waar ik het met haar over moet hebben. Want ze stelt onmogelijke eisen aan zichzelf. Ik geef haar de opdracht mee om nogmaals op een rij te zetten welke taken zij heeft in een week, welke verwachtingen ze hierbij heeft en wat zij daadwerkelijk waar kan maken.
En laten we vooral niet vergeten vaker te lachen, want wat heeft deze vrouw een heerlijke lach!
