Status: Niets bereikt
Ik ben uit bed gestapt, dat dan weer wel. Het is helemaal niet zo dat ik nergens zin in had, me neerslachtig voelde of ongemotiveerd. Ik heb gewoon werkelijk niets bereikt. Vraag me niet waarom, want ik heb ook geen idee.
Vaak probeer ik in de ochtend even naar buiten te gaan, dat vind ik gewoon lekker. Ik heb de deur ook wel open gehad, ik heb hem vervolgens ook weer voor me gesloten, in plaats van achter me. Ook heb ik mijn laptop open geklapt. Ho! Wacht, ik heb ook nog ontbeten voordat ik de laptop open klapte. Eenmaal mijn laptop open heb ik naar het scherm gestaard. Trager dan ik van mezelf gewend ben werd ook mijn inbox geopend. Mijn to do lijst heb ik bekeken. Met de nadruk op ‘bekeken’. Veel heb ik er niet mee gedaan. O jawel, toch wel! Ik heb taken verschoven.
Frustratie
Er ontstond een moment dat het me opviel dat er niets gebeurde, waardoor er een enorme frustratie op kwam zetten. Ik zie mezelf namelijk graag als iemand die graag hard werkt, haar hele dag volpropt met van alles en nog wat én dingen bereikt. Ik verbaas mensen ook graag met wat ik allemaal doe op een dag. Vandaag verbaas ik mensen misschien ook met het bereiken van niets. ‘Even naar buiten dan’ was mijn gedachte. Die gedachte bleef lang hangen terwijl ik voor het raam naar buiten stond te staren.
Besluiteloosheid
De frustratie loopt op en ik start weer met een sessie taken verschuiven en in mijn inbox turen. Een dutje? Zou dat werken? Nee. Koffie dan? Toch naar buiten? De besluiteloosheid begint aan me te vreten, ik ben bijna boos en het is maar goed dat er niemand in mijn buurt is. Of toch! Daar is mijn vriend die wél besloten heeft een kopje koffie te drinken. Kwaad kijk ik hem aan en roep in zijn richting: ‘Het lukt allemaal niet!’. Niet dat hij iets met deze informatie kan, hij is gewoon de persoon in mijn buurt en ik ben gefrustreerd. Hij kent me inmiddels en besluit voor mij dat ik koffie nodig heb. Terwijl hij koffie zet roep ik meer dingen naar zijn hoofd waar hij niets mee kan. Denk aan: ‘Ik moet nog allemaal dingen!’, ‘het is al heel laat!’, ‘de was moet ook nog gedaan!’ Mijn vriend zet koffie, zet deze buiten neer en loopt vervolgens zo snel mogelijk weg voordat ik boos kan worden dat hij nu dus voor mij besloten heeft dat ik buiten koffie moet drinken.
Lachen
Eenmaal buiten met mijn kop koffie moet ik lachen. Blijkbaar gaat het me op dit moment niet lukken mezelf te motiveren íets met die inbox te doen of een taak uit te voeren van mijn takenlijst. Proberen door te werken wordt hem op dit moment gewoon even niet, daar moet ik misschien maar eerlijk over zijn naar mezelf. Ik besluit nog even buiten te blijven en rond te wandelen, dat werkt vaak voor mij; buiten zijn en bewegen.
Eenmaal weer binnen kies ik de kleinste taak die ik kan vinden op mijn to do lijst. Ik moest nog een foto zoeken bij een presentatie voor een training die ik morgen geef.
Status: iets bereikt
Nou dat is dus mooi gelukt. En misschien is het grootste resultaat van vandaag wel dat ik heb gemerkt dat forceren niet werkt. Een taak klein maken, en dan bedoel ik écht klein. Deel het op in stukken van vijf minuten en doe eerst één van deze deeltaken. Dat werkt dus wél.
