Jonge expert
Ik ben achter mijn laptop aan het werk in de tuin. De zon schijnt en ondanks dat ik vrijwel niets zie op mijn scherm, vind ik het heerlijk. Er komt een jongen aangelopen. Hij moet een jaar of tien zijn. Misschien elf of twaalf, maar dan is hij wel wat klein voor zijn leeftijd. De jongen heeft een vrolijke blik en een zelfverzekerde tred terwijl hij op me afloopt. Om zijn nek draagt hij een camera. ‘Hallo’ zegt hij. Ik groet hem terug en ben nieuwsgierig geworden wat deze jongen komt doen. ‘Ik ben vogelaar.’
Ik weet niet hoe het met de rest van de mensheid zit, maar ik heb nog nooit een jongen van een jaar of tien gezien die vogelaar is. Verbaasd en met nog meer nieuwsgierigheid kijk ik hem aan. Hij vertelt verder: ‘Steenuilen zijn zeldzame dieren.’ Ik ben blij verrast door de volwassen toon die hij gebruikt. Ik luister aandachtig. ‘U woont hier op een plek waarvan ik verwacht dat ik een steenuil kan vinden.’ Nu voel ik me een soort bijzonder en reageer met: ‘Bedankt.’ Achteraf heb ik geen idee waar ik deze jongen voor bedankte, maar ik kon de neiging niet onderdrukken. Het was zijn houding, zijn blik, zijn tred en de manier waarop hij me een compliment gaf zonder me een compliment te geven. ‘Vindt u het goed als ik even in uw tuin rondkijk, zodat ik wellicht een foto kan maken van de steenuil?’ ‘Natuurlijk!’ zeg ik.
Ik wilde bijna zeggen: graag zelfs, maar ik begon te twijfelen of dat te gretig en daarmee raar over zou komen.
Hoe oud ben jij eigenlijk?
Ik ben 26 jaar oud. Ik leid leidinggevenden op, coach teams naar een effectieve samenwerking en coach mensen één op één in hun persoonlijke ontwikkeling. Ik krijg vaak te horen dat ik er jong uitzie. Iets waar ik over dertig jaar erg blij mee ben verwacht ik. Niet dat ik er nu ontevreden over ben, het roept soms wel vooroordelen op en ik krijg dan de neiging mezelf te verdedigen of in ieder geval te verantwoorden.
Vaak krijg ik de vraag: ‘Hoe oud ben jij?’ en ‘Wat is eigenlijk je ervaring?’ Nou, ik ben dus 26 en mijn ervaring is goed genoeg om jou te inspireren doordat ik kan observeren, vragen kan stellen waar je zelf niet opkomt, mij al jaren verdiep in de psychologie, niet bang ben ongevraagd advies te geven en vaak kort en bondig de andere kant van een situatie kan belichten.
Ik kan van hem leren!
Deze jonge vogelaar intrigeert mij. Zijn houding, zijn tred, zijn blik, alles verteld mij dat híj dé vogelaar is. Ik kan van hem leren. Zeker als het gaat om vogels, maar ook als het gaat om zijn voorkomen. Tijdens trajecten, en ook zeker achteraf krijg ik namelijk vaak van mensen te horen dat ze veel van me geleerd hebben, dat ik professional ben in mijn vakgebied, dat ik wijs overkom, dat ze dankzij mij weer verder kunnen terwijl ze waren vastgelopen, dat ze veel aha-momenten hebben gehad, dat nu pas écht dingen op zijn plek vallen. Het zou zonde zijn als ik door vooroordelen en mijn eigen bescheidenheid dit niet voor veel meer mensen kan realiseren!
De jongen komt terug. ‘Ik heb helaas geen steenuil kunnen spotten mevrouw.’ ‘Ach wat jammer’ zeg ik en ik meen het. ‘Ik zal binnenkort terugkomen om nog eens te zoeken.’ ‘Nou graag!’ Oeps, heb ik het toch gezegd. Ach, de jongen knikt vriendelijk en loopt weer weg. Misschien vindt hij het heel normaal dat ik dit zeg, en helemaal niet gretig. Hij is denk ik gewend dat hij dit effect op mensen heeft. En zo niet, dan verdient hij het!
